جاده جوانی لغزنده است ، زنجیر ایمان را ببندید . . .

تو صحرای قلبم تو تنها شتری !

یه بغل گل رز با یه دنیا احساس با یه سبد ستاره . می دم بهت ببر سر چها راه بفروش سودش نصف نصف!

                                                  اشک یتیم

روزی     گذشت    پادشهی    از    گذرگهی         فریاد  شوق بر سر هر کوی و بام خاست

پرسید    زان    میانه    یکی    کودک    یتیم         کاین تابناک  چیست  که بر تاج پادشاست

آن  یک  جواب  داد  چه  دانیم ما  که چیست         پیداست  آنقدر  که   متاعی    گرانبهاست

نزدیک   رفت    پیرزنی   کوژپشت  و گفت         این اشک دیده‌ی من   و خون دل شماست

ما را به  رخت و چوب  شبانی  فریفته است         این گرگ سالهاست  که  با گله   آشناست

آن  پارسا  که ده خرد  و ملک، رهزن  است        آن پادشا که مال   رعیت  خورد   گداست

بر  قطره‌ی   سرشک    یتیمان   نظاره   کن         تا بنگری که   روشنی  گوهر  از کجاست

پروین، به کجروان سخن از راستی چه سود         کو آنچنان کسی که نرنجد ز حرف راست

   انتقاد


باز  برتافت  به  عالم  خورشید         بر رخ خلق  جهان  تیغ  کشید

شد بر  افروخته  کانون   فساد         اتش   فتنه    در   افاق    افتاد
 
تافت  بر  خواب گه عالم, نور          باز جنبید  و به جوش امد مور

روی  افاق  پر از  ولوله  شد           راحت  و  امن  زگیتی یله شد

شیر برخاست پی صید غزال            باز  از   صعوه نمود   استقبال